SAMENVATTING

Indy kan helemaal niet stilzitten. Dat zorgt zowel thuis als op school regelmatig voor problemen. Vooral op school heeft Indy veel ruzie met kinderen maar ook de meester. Indy denkt dat de meester hem niet mag omdat hij altijd boos op Indy is. Op een gegeven moment is de meester van Indy hem zo zat dat hij hem naar de directeur stuurt. Boos loopt Indy naar de directeur toe. De directeur beloofd hem dat als hij meer zijn best doet om minder druk te zijn, hij een beloning krijgt. Indy is meteen enthousiast en beloofd dat hij niet meer zo druk zal zijn. Maar helaas lukt dat Indy niet. Hij probeert stil te zitten maar op een of andere manier kan Indy dat niet. Als hij op zijn stoel zit gaat het in zijn hoofd zo: 'Hé een vogel, nee Indy concentreren kom op, Wow! mogen die kinderen al buiten spelen?, nee Indy niet bewegen stil zitten! oh nee, dat potlood gaat zo van de tafel vallen'. En ga zo maar door. Hierdoor wordt Indy alleen maar bozer. Maar niet alleen boos. Ook verdrietig. Thuis gaat hij in zijn indianentent zitten omdat hij daar rustig wordt. Zijn moeder maakt zich erge zorgen. Zij snapt niet waarom Indy niet stil kan zitten, waarom hij altijd ruzie heeft en waarom Nienke (de zus van Indy) zich zo ergert aan haar kleinere broertje. Daarom besluit de moeder van Indy om naar de dokter te gaan. Eenmaal bij de dokter wordt er verteld dat Indy ADHD heeft. Huh, ADHD wat is dat nou weer? De moeder van Indy zegt dat het ' Alle Dagen Hartstikke Druk' betekend. Indy zelf vindt dat het best ' Alle Dagen Helden Daden' kan betekenen. Ook geeft de dokter pilletjes mee. Die pilletjes kunnen ervoor zorgen dat Indy zich beter kan concentreren op school en minder vaak ruzie heeft. Maar Indy is het daar niet helemaal mee eens.. ' Pilletjes? Echt niet, ben geen autist!'. Indy wil niet 'anders' zijn en besloot de pilletjes niet te nemen. Maar hierdoor gaat het niet veel beter op school. De ruzies worden als maar erger. Indy is soms zelfs zo boos dat hij kinderen slaat. Hierdoor heeft hij ook weer meer ruzie met de meester. Daarom besluiten ze met z'n alle dat Indy naar een speciale school moet. Een school die kleiner is en waar hij de aandacht krijgt die hij nodig is. Maar zoals verwacht is Indy het hier totaal niet mee eens. Uiteindelijk begint hij te begrijpen dat het beter voor hem is. Hij zegt dat hij de pilletjes en de school toch een kans wilt geven.

Mirjam Mous

Mirjam Mous (7 november 1963) groeide op in Made. Haar vader was kunstschilder en haar moeder de dochter van de slager. Broers of zussen had Mirjam niet. Toch verveelde ze zich nooit, want ze las alles wat ze maar te pakken kon krijgen. Het liefst dikke boeken want dan duurde het langer voordat ze afscheid moest nemen van de personages. Zodra Mirjam kon lezen, was het haar droom om schrijfster te worden. Maar eerst werd ze juf. Ze heeft 20 jaar als onderwijzeres op de Berkenhof gewerkt. Het is een speciale school voor kinderen met sociaal-emotionele problemen. Dé plek om haar verhalen uit te proberen en ideeën op te doen. In 1998 kwam haar eerste boek uit: Monsters mollen!. Zelf heeft Mirjam geen kinderen. Ze woont met haar man Wim in een herenhuis in Breda, waar ze ook haar werkkamer heeft. Het is een fijne plek om ongestoord te kunnen schrijven. Meestal boeken, maar ook verhalen voor bundels, tijdschriften en lesmethodes. Wat Mirjam in de eerste plaats wil, is iedereen aan het lezen krijgen. Ook kinderen of jongeren die liever computerspelletjes spelen en boeken maar saai vinden. Daarom gebruikt ze taal die dicht bij de doelgroep ligt en geeft ze de verhalen veel vaart en humor. De kinderen die zij in haar klas heeft gehad, bleken behoefte te hebben aan dat soort boeken. Mirjam heeft ooit gezegd dat ze verslaafd is aan schrijven. Soms vindt ze dat lastig. ‘ Dan ben ik op vakantie en zie ik de prachtige uitzichten niet meer omdat het van binnen begint te borrelen, stiekem wil ik dan naar huis hui. Schrijven! ’ Haar echtgenoot Wim stond model voor Meneer Wim uit de boeken ‘ De juf is een heks en Allemaal Nijlpaarden!’.